Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Οι συγγραφείς για τη γλώσσα

1. Ρέα Γαλανάκη
Τους (στους γονείς μου) οφείλω ακόμη κάτι, πολύ σπουδαίο για ένα παιδί που επρόκειτο να γίνει συγγραφέας: τη γλώσσα που μιλούσα. Ενώ δηλαδή στο σχολείο διδάχτηκα την αρχαία κι έγραφα υποχρεωτικά στην καθαρεύουσα γλώσσα, στο σπίτι, στα χωριά και στους δρόμους της γειτονιάς διδάχτηκα τα ελληνικά του Ερωτόκριτου, προπαντός όμως την ομιλούμενη δημοτική της Κρήτης, την διανθισμένη με λέξεις τούρκικες, ιταλικές και αραβικές. Επιπλέον, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, διδάχτηκα απ’ αυτούς τους αγράμματους στην πλειοψηφία τους ανθρώπους τον άγραφο τοπικό πολιτισμό, το αρχέτυπο «Κρήτη» όπως το είχαν κουβαλήσει στα αργασμένα χέρια τους σωπαίνοντας, ή ελάχιστα μιλώντας για τα αυτονόητα και ταπεινά δικά τους· εγώ έπρεπε να μπω στον κόπο να ανακαλύψω τα υπόλοιπα. Τούτη η in vivo γνώση αναμίχθηκε με το νέκταρ μιας ουμανιστικής παιδείας, για όσα τουλάχιστον είχαν σχέση με την αρχαία ή τη νεοελληνική γραμματεία, δηλαδή με την ομορφιά και τη δύναμη της Λογοτεχνίας, αφού κάποια άλλα βιβλία μας σ’ εκείνη την εκδικητική μετεμφυλιακή εποχή, της Ιστορίας για παράδειγμα, ήταν κυριολεκτικά για τα σκουπίδια. Η λογοτεχνία όμως μπόρεσε να με καθυποτάξει και επειδή ευτύχησα να έχω μερικούς καλούς καθηγητές και φίλους – αφέθηκα ασφαλώς κι εγώ στο μαγικό της άστρο από ιδιοσυγκρασία. Αυτοί συγκροτούν μιαν άλλη, αθέατη κρητική μου ρίζα, μιαν άλλη μου οικογένεια.

Πηγή (εδώ)