Οι Ιταλοί, άνθρωποι οπωσδήποτε έξυπνοι, αρέσκονται να ξοδεύουν την ευφυΐα τους πάνω στα πάντα∙ σ’ αυτούς η κουβέντα είναι ενιαία και αβίαστη∙ δεν εμπεριέχει ποτέ, όπως στη Γαλλία, μια επίδειξη γνώσεων, όπου ο καθένας σύρει το ξίφος του και όποιος δεν έχει τίποτα να πει είναι ο ταπεινωμένος. Εάν σ’ αυτούς η κουβέντα είναι σπινθηροβόλα, αυτό γίνεται μέσα από μια σάτιρα ήπια και ελκυστική που παίζεται με χάρη πάνω σε πολύ γνωστά συμβάντα και, στη θέση ενός επιγράμματος που μπορεί να εκθέσει κάποιον, οι Ιταλοί κοιτάζονται και χαμογελούν ο ένας στον άλλον με πολλή σημασία. Είναι πληκτικό για αυτούς, και έχουν δίκιο, το να ψάχνουν για ιδέες εκεί που υπάρχουν οι χαρές.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Μασιμίλα Ντόνι, εκδ. "ΝέαΣύνορα", Αθήνα 1995, σσ. 77-78
(Η δράση της νουβέλας εκτυλίσσεται στα 1820)
